Plattelandskind - Jantien Klein Ikink

Jantien Klein Ikink (32) scharrelde als kind het liefst rond op het erf van de boerderij van haar ouders in het Gelderse Vragender. Op datzelfde erf organiseerde ze afgelopen zomer – toen corona het even toeliet – een True story told live-avond.

“Opgroeien in een plattelandscultuur heeft iets heel waardevols. Mijn ouders hebben een boerenbedrijf en ik ben blij dat ik heb gezien hoe je daar dingen met z’n allen oplost. Als er ’s nachts een koe uitbrak, stond het hele gezin op om die koe te vangen. Dan was het niet: ‘Ik heb geen zin.’ Nee, we lossen dit probleem samen op. Soms werd er een beroep gedaan op de naobers. Hoe meer handen, hoe lichter het werk. We helpen elkaar op het platteland, als het om praktische dingen gaat. Maar wat doen we als het aankomt op ons innerlijk? Volgens mij delen we dan lang niet zoveel.

Jezelf kwetsbaar opstellen
Aan de ene kant is dat logisch. Jezelf kwetsbaar opstellen is normaal gesproken al niet eenvoudig, dus open durven zijn in een kleine, hechte gemeenschap is nog ingewikkelder. Straks heeft iedereen het over jou, val je buiten de groep en eigenlijk wil je een ander ook helemaal niet tot last zijn. Allemaal redenen waarom ik denk dat het hier extra lastig is om jezelf open te stellen. Toch denk ik dat het heel goed zou zijn als we ook op het platteland wat opener zouden zijn. We hebben hier een cultuur van niet klagen, schouders eronder en dóór. Soms mag er heel even iets zijn, daarna moeten we toch echt weer verder. Ik zag en zie het weer gebeuren tijdens de corona. Mensen willen vooral niet zeuren, maar positief en creatief zijn. ‘Kijk eens hoe we dit oplossen!’ Ik geloof dat de kans groot is dat je jezelf met zo’n houding in je staart bijt. Emoties verdwijnen niet als je ze wegduwt, ze worden zwaarder. Ik heb zelf ervaren dat je soms door de drek moet en moet accepteren dat het even shit is, voordat je je schouders er weer onder zet.

Lees verder in de nieuwe Naober (Winter 2020).