Ondeugde zit in ’t gebeente

“Foi, wat duurt dat toch lange”, geet ’t deur mien kinderheufken. Moo is samen met mien oldere zuster beuntjes in ’t zolt an ’t maken in de kelder en ik dröttele d’r ummehen.
Willemien dut de beuntjes in d’n zoerkoolpot en dan streujt mien moo d’r ’t zolt aoverhen, En ik vervele mie kapot. Ze bunt daor zo drok met dat ze niks gin andach veur mien hebt. Hoo kan’k dat veranderen?
Opens wet ik ’t. Ik pakke een Keulsen zoltpot en gao d’r zo gauw a’k kanne met vandeur. De keldertrappe op, ’t alkoof deur, naor de grote kökken. Willemien kump achter mien an. Dat kleine zuske is een ondeugend mormel en dat kan neet. Moo röp nog:
“Neet doon!” Bie de deure van de grote kökken naor de gang geet ’t mis. Tegelieke de deure van de grote kökken lös doon, mien zuster van mien afhollen en den zwaoren zoltpot vaste hollen, dat is te völle van ’t goeie. Baats! Daor lig ik op de stenen vloere
tussen de scharven. ’t Blood stroomt uut mien pols. Moo pakt gauw een schonen theedook en dut dén d’r ummehen. Dan pakt ze een melkemmer en maakt d’r warm sodawater in. Daor mo’k mien arm inhollen. Endelek he’k alle andach dee’k hemmen wolle.
Va spant ’t peerd veur ’t rietuug. Daor mag ik in met moo.
Bie d’n dokter mo’k op een soort divan liggen. Hee pakt van alles uut een zwatte glazenkaste. D’r gaot veer krammen in mienen pols. “Ze is een flink kind”, zeg d’n dokter, “want ze huilt niet.” Ik greuje biekans vief centimeter. Af en too kiek ik noe nog wal ’s naor ’t litteken op mien rechterpols en dan denk ik: “Gerda, neet ondeugend waen, want ondeugde zit in ’t gebeente.” Andach kö’j maor better op een andere maniere vraogen.

Daorum schrief ik noe dit soort verhaaltjes.
Gerda van Egelink