Natuurbegraven

Het IJssellandschap wil in het bos vlakbij ons een natuurbegraafplaats aanleggen. Ik heb op het kaartje in de krant gezien, dat ze dat precies tussen de paden, waar we met de honden lopen, willen doen. Als ik het goed begrepen heb worden ze op willekeurige plekken in de grond gestopt en na enige tijd is er niets meer van te zien waar ze liggen, want er komt geen steen op of zo. We hebben het hier over uiteindelijk 6000 graven. Op dat kleine stukje? En als je dan niks meer van zo’n graf ziet, hoe weten ze dan…..brrr. En daar betaal je dan 3500 euro voor, om in de bosgrond tot ‘de natuur’ terug te keren. De bosbegraafplaats blijft gewoon wandelgebied, “want”, zo zegt een woordvoerder van het IJssellandschap, “mensen vinden het op een gewone begraafplaats ook helemaal niet eng.” Dat zal wel zo zijn, maar ik zeg toch niet tegen mijn hondjes, kom meisjes, we gaan vanmiddag een frisse neus halen op de begraafplaats. Het wandelt niet echt ontspannen als je de kans loopt op een treurende menigte te stuiten. En om er niet de hele tijd aan proberen te denken, aan al die rottende skeletten onder de grond en die maden en zo.

De meeste buren van de begraafplaats i.o. zijn tegen. Ze voorzien niet zo zeer overlast van de overledenen, als wel van hun aanhang. Drie per week een teraardebestelling, wordt ingeschat. Aan mij, als toekomstige dode, is overigens niet gevraagd of ik in het bos ter ruste gelegd wil worden. Ik vraag mij dus af of er marktonderzoek gedaan is, want wie willen er in die 6000 graven liggen? Mijn advies voor het IJssellandschap: doe maar niet. Bathmenaren hebben in het (recente) verleden bewezen geduchte – en succesvolle – tegenstanders te zijn. En deze keer doen de honden ook nog mee, ik heb ze al geïnstrueerd.