Evenwicht

Binnen de kortste keren heb je een mand vol brandnetels, stinkende gouwe, klein kruiskruid en kweekgras. Weg ermee! Het probleem is namelijk dat die planten zoveel sneller en ‘groter’ groeien dan wat je wél wilt houden. Planten die in een ander verband ‘wilde planten’ heten, mogen beperkt blijven staan, zoals Robertskruid, Hondsdraf en Muurleeuwenbek. Het juiste evenwicht bewaren, dat is de kunst.

In mijn bostuin heb ik ook een plant met – op het oog – viltig, maar in het echt stekelig blad, die in mei bloeit met kleine, blauwe bloemetjes. Ik kan hem niet terugvinden in de diverse flora-websites. Kennelijk is het geen wilde plant, maar zo gedraagt hij zich wel. Met een ongelofelijke snelheid woekert hij de hele tuin door en ik kan hem bijna niet in bedwang houden. Enorme wortelstokken die altijd afbreken, of je er nu aan trekt of ze eruit probeert te spitten. Tegelijkertijd zijn er ook van die schattige ‘ongewenste’ gasten: de winterviooltjes uit de bakken van vorig jaar hebben zich massaal een plekje verworven in het grint voor het huis. En die laat ik dan staan, die blije hoofdjes! Maar goed, raar blijft het wel, die bedachte scheiding tussen ‘onkruid’ en ‘kruid’. Zodoende mag er veel in mijn tuin. Ook omdat ik niet altijd maar wil (tegen)werken in mijn tuin. En omdat fluitenkruid gewoon móói is!