Kurk

Met een stuk of zes buurjongens tegelijk stormde je de keuken binnen en uit de verte riep je al, nee, schreeuwde je: “Gelukkig niejoor!” Het was de bedoeling dat je dat eerder zei dan de mensen die al in het vertrek aanwezig waren, want dan had je ze ‘’t nieje joor af-ewonnen.’

Als het begroetingsceremonieel achter de rug was, moest het pistool geladen worden. Nou ja, pistool. Een onnozel blikken ding was het met van die onhandige knappertjes in al even onhandige doosjes. Regelmatig vielen ze je uit de koude handen. Als ze nat waren – buiten was die kans groot – kon je ze wel weggooien. We hebben ze trouwens wel eens gedroogd. In de oven van het fornuis. Kon geen kwaad, dachten we. In zo’n pleerdöpke – deftig amorce – zat immers maar een klein beetje kruit. Ja, in één zo’n rondje wel…

In latere jaren zaten die knappertjes op rolletjes en kon je aan één stuk door blijven schieten. Tot het rolletje op was.

Als kind wist je niet dat al die herrie rond oud en nieuw een bedoeling had. Dat het volksgeloof was. Boze geesten die op afstand gehouden moesten worden. Een heftig terugverlangen naar het licht. De slechte tijd achter je laten en wel zo gauw mogelijk.

Met bewondering en de handen tegen de oren keek je op de eerste dag van het nieuwe jaar naar de grote jongens die in een weiland aan het melkbusse scheten waren. Daar bij te horen, dat was toch wel het summum. Voor het moment was je tevreden met een oliebol en een glaesken kinderzeut. Je wist dat je tijd zou komen. Volgend jaar misschien al wel met een klein carbidbusje. Een stroopblik? Het jaar erop mogelijk een paar rotjes en gillende keukenmeiden en dan kwam langzaam maar zeker het voorlopige hoogtepunt in zicht: de hondepistolle, het hondenpistool.

Dat was een stoer ding! Een doos vol met kruit gevulde kurken in de jaszak en je kon de hele wereld aan. Rond de jaarwisseling dan.

De schaal waarop is anders dan nu, maar destijds gebeurden er ook wel heel vervelende dingen. Met carbidbussen, kanonslagen en ook met het hondenpistool. Drukte je zo’n kurk er te vast in, dan was het niet uitgesloten dat het ding in je handen uit elkaar klapte. Waar gebeurd!

Ach, eigenlijk is het hele gedonder en geknal rond oud en nieuw een metafoor voor het leven: hoogtepunten, afgewisseld met mindere dagen.

Alvast alle goeds voor 2017.