Leesbril

We zijn een middagje shoppen in Arnhem. Bij een van mijn favoriete winkels daar, Flying Tigers, bekijk ik het ruime, divers gekleurde aanbod leesbrillen. Naast mij past een vrouw met duidelijke tegenzin een bril. Ze kijkt bozig in het spiegeltje en kiest een ander model. “Wat hebben ze weer een leuke kleurtjes”, zeg ik en zet een knalgroen exemplaar op m’n neus. “Nou”, antwoordt ze, “ik vind het anders behoorlijk confronterend. Een leesbril. Ik ben zevenendertig, ja.” Ze heeft nu een grote zwarte bril op. “Als ik je een tip mag geven”, zeg ik, bemoeizuchtig als altijd, “neem zo’n halve. Die kun je voor op je neus schuiven en er overheen kijken.” Ik krijg geen reactie.

De vrouw gebruikt een opgerolde landkaart om te kijken welke sterkte ze nodig heeft. “Maar zo’n bril is inderdaad wel een wereld van verschil. Wie houd je nou voor de gek”, zegt ze tegen zichzelf. “Ik was ook ongeveer zo oud, toen ik voor het eerst aan de leesbril ging hoor”, lieg ik. “En ik ben blij dat ze er zijn.” Haar man schuift aan, met een buggy met een peuter er in. Haar blonde zoontje trekt aan haar arm. Hij wil naar huis.

Terwijl ik bij de leesbrillencollectie sta, bedenk ik me dat ik eigenlijk genoeg leesbrillen heb. Maar tegelijkertijd kun je er nooit genoeg hebben. Dus kies ik een fleurig modelletje, een half puntje hoger dan ik normaal heb. Ik had onlangs namelijk het gevoel dat ik het niet meer zó scherp zag. En als je die stap eenmaal gezet hebt, is de volgende geen probleem meer.

De jonge vrouw staat tegelijk met mij bij de kassa. Tersluiks kijk ik of ze nu een leesbril afrekent. Maar nee. De landkaart en wat andere hebbedingetjes verdwijnen wel in haar tas. Dat ze met de zwarte bril op haar neus van haar zoontje te horen kreeg “Mamma! Je lijkt de grote boze wolf wel”, zal ook niet hebben geholpen.