Namen

Mijn nieuwe neefje heet Tibbe. Zijn ouders hebben gekozen voor een bijzondere Nederlandse naam. Een naam die je makkelijk kunt uitspreken en schrijven. Het is een naam die de ouders zelf hebben gekozen uit dikke boeken met voornamen. Hoe anders was dat vroeger.

In mijn klas op de lagere school in Holten (1968-1974) heetten de meisjes vaak Hennie, Dini, Alie, Gerrie of Ina en de jongens Henk, Jan, Johan, Wim, Gerrit of Herman. Allemaal keurig vernoemd naar oma’s en opa’s. Mijn oma Hendrina leverde de roepnaam Henny en die van mijn nichtje Dianne. Mijn andere oma Grietje leeft voort in de namen Rieta, Ria, Gerrie, Gea en Ingrid. Ik heb Henny nooit een mooie naam gevonden maar ik vind het wel een mooi idee vernoemd te zijn. Mijn vader zei vaak dat ik nog geluk had gehad, want vroeger zou ik Hendrine-meuje zijn genoemd. Tsja.

Onze kinderen zijn ook vernoemd. En dan echt: ook hun roepnaam komt van de namen van opa’s en oma’s. Zij vinden hun naam evenmin mooi. Jammer dan. Ik kan namelijk wel uitleggen waarom ze zo heten. Dat lijkt me een stuk interessanter dan vernoemd te zijn naar een voetballer of een zangeres.

In de Nederlandse voornamenbank bij het Meertens Instituut (www. meertens.knaw.nl/nvb/) is te zien waar en hoe vaak een naam voorkomt. Er zijn 20.000 Nederlanders die, net als ik, Hendrina heten. De naam was populair tot 1975. In heel Nederland, met een piek in Gelderland. Eeuwenlang kozen ouders vooral Bijbelse namen als Johannes en Maria, maar dit veranderde vanaf 1970. Vanaf de jaren negentig zie je andere namen in de top tien. Daan en Sophie scoren al jaren heel hoog en in 2015 waren Liam en Emma de winnaars. Dit lees ik op de site van de SVB, de Sociale Verzekeringsbank. Daar blijkt ook dat er nog maar weinig verschillen tussen provincies zijn. Gek, want toen ik pas in Brabant woonde, dacht ik dat bijna iedereen Els, Peter, Marie-Louise of Theo heette. Namen die in mijn klas vroeger absoluut niet voorkwamen.

Duidelijk is dat ouders tegenwoordig andere afwegingen maken dan vroeger. Het is echter van alle tijden dat kinderen niet altijd hun naam houden. Soms kiezen ze zelf voor een andere naam of ze krijgen in hun vriendengroep een andere naam. Het zal mij benieuwen of Tibbe zijn naam later mooi vindt. Misschien wil hij toch liever anders worden genoemd. Daar hebben zijn ouders al rekening mee gehouden, want hij heeft ook nog een tweede naam. Franciscus, gewoon naar zijn opa. Ach, als het kind maar een naam heeft.