Oefenplantje

Bruin, bruiner, bruinst. Wat een droge zomer was het. Mijn tuin is verworden tot een kruising van de Sahara en het droogboeket van mijn oma uit de jaren zestig.
Het gras in mijn tuin is bruin. Het enige groen dat in mijn buurt nog te ontdekken valt, is af en toe het verkeerslicht op de kruising.

Buurmans gras lijkt altijd groener is een oud gezegde waarmee bedoeld wordt dat we soms wat ‘abbegeunstig’ naar een ander kijken en denken dat het daar beter is. Nu heb ik onlangs buurmans tuin even bekeken en de teleurstelling was groot: nog bruiner dan bruin, zo niet het bruinst. Mijn vrouw regelt dat mijn vader de bloemen in de potten ’s avonds water geeft op de momenten dat wij op reis zijn. Onder het motto ‘As een klein betje hölp, hölp völle ok’ is mijn vader scheutig met water geven. Hij is zelfs in staat om de kunstbloemen van water te voorzien. Die vrijgevigheid zorgde vorig jaar voor nogal wat overleden bloemen.

Mijn vrouw, slim als ze is, nam dit jaar maatregelen en een heuse cursus bloom’n geet’n was het resultaat. Mijn vader kreeg van haar een oefenplantje mee naar huis, dat twee keer per week kritisch door mijn vrouw werd gecontroleerd. Bij succes zou pa weer worden benoemd tot ‘opperchef bloemen gieten’. Het plantje van pa is ondertussen een plant geworden, die zoveel persoonlijke aandacht, liefde en Pokon heeft gehad dat ze het niet zou aandurven om niét te bloeien.

Mijn vrouw was overtuigd en gaf deze zomer vol vertrouwen het bewateringsplan weer in handen van mijn vader. Terecht bleek, want na terugkomst stonden alle bloemen nog in volle bloei en ze staken maar wat leuk af bij onze graswoestijn. Nadat pa de complimenten en een doos sigaren in ontvangst had genomen, kwam de aap uit de mouw. Het bleek dat mijn moeder alle avonden was meegekomen om als échte chef de juiste aanwijzingen te geven. Hoe dan ook, wij hadden mooie
bloemen.

Volgend jaar krijgt mijn vader van mijn vrouw een ‘oefengraszode’ mee, zodat ook het gras groen blijft.