Oolewiev’n zommer

Een warme, mooie nazomer noemen ze in Amerika en Canada een Indian Summer. Duitsers spreken van een Altweibersommer en wij hebben het over een oolewiev’nzommer. Dat hebben we letterlijk vertaald van de Duitsers overgenomen. Het begrip stamt uit de Noordse of Germaanse mythologie. Bij rustig nazomerweer werden oude godinnen spinnend en wevend afgebeeld.

Wat een zomer hadden we! Typisch Hollands weer. Regen, regen en nog eens regen, tot het moment dat de vakanties voorbij waren. De gebreide Noorse sokken konden de kast in en de wollen trui er weer uit. Het weer knapte op en een echte oolewiev’nzommer begon. Kinderen fietsten in korte broek naar school en de airco’s brulden volop om ons nog enige verkoeling te verschaffen. Nog even en Tweede Kerstdag kunnen de speklappen op de barbecue…

Wij plattelanders kunnen goed met die grillen van het weer omgaan. We zijn een volkje van rasoptimisten. Hitte of regen deert ons niet. ‘Wee bint ja nit van suuker!’ Is onze camping overstroomd? Geen probleem. Hup, op de luchtmatras, varen tussen de tenten en daarna met een leuk filmpje op Facebook. Regen en modder tijdens de Zwarte Cross of een ander festival? Niks aan de hand. Een aanloop en lange slidings door de drek en andermaal een leuk filmpje op Facebook, want het is hier zo fantastisch!

Na de heerlijke oolewiev’nzommer hebben we nu de herfst. Met veel storm, regen en wind waarschijnlijk. Vaak dragen heftige stormen en tornado’s vrouwelijke namen. Ik heb me al jaren afgevraagd waarom dat zo is. Zou de vrouw zich hier niet door gediscrimineerd moeten voelen? Of juist verheven? Staat er nog iemand op die zich zwaar getroffen voelt door deze vrouwelijke benamingen? Laten wij plattelanders ons maar druk maken en inzetten voor iets dat sterker is dan welke storm ook: noaberschap. Elkaar helpen en bijstaan in rustige en woelige weertijden.

Doe mij volgend jaar maar weer een mooie oolewiev’nzommer. In mijn stoel in de tuin geniet ik dan van het feit dat Noaber tien jaar bestaat.