Oude foto's

In deze tijd van het jaar zoeken we de gezelligheid graag binnen. Lekker bij de open haard, met warme sloffen, kaarsjes aan. Een mooie tijd om elkaar verhalen te vertellen en herinneringen op te halen. Het is mooi om dat aan de hand van oude foto’s te doen. Helaas zijn er maar heel weinig van vroeger over. Toen ik werd geboren, hadden mijn ouders niet eens een fototoestel. Daarom zijn we zo zuinig op de kiekjes die er wél zijn. Klein, met vaak een wit kartelrandje. Mijn zussen, moeder en ik hebben een hele zondag bij elkaar gezeten om te verzamelen wat her en der in albums zit of los in de kast ligt. Van die foto’s hebben we digitale foto’s gemaakt en die zijn nu afgedrukt in een album met de titel Familiefoto’s Wibbelink-Roelvink, 1915-1985. Het was een enorme klus om ze in de juiste volgorde te zetten, nu beschikken we echter over een fantastisch fotoboek met commentaar van mijn moeder in de bijschriften.

We kijken naar de portretten en speuren naar gelijkenissen. Jelle heeft veel weg van overgrootvader Gerrit en het ronde Roelvink-hoofd zien we ook bij verschillende generaties. Best lastig, want de fotootjes zijn maar klein. Fotograferen is een kunst, dus beschikken we ook over veel foto’s met halve hoofden en halve benen. Inzoomen was er ook nog niet bij, met als gevolg: vooral kleine mensen en veel achtergrond. Heel veel behang, gordijnen en kasten en een goed beeld van de tuin, het erf en in de verte de huizen van de buren.

Dat is nu eigenlijk het leukst. Weet je nog? In de jaren zestig hadden we nog geen vaste vloerbedekking, maar tegels met kokosmatten. Ik weet nog hoe hard en koud dat was. Er stond een kabinet met blauw-witte potten. Een glazenkastje aan de muur, met daarin de mooiste spullen van opoe. De goudbedrukte kopjes die ze kreeg op haar trouwdag en onderin de trouwpijp van opa. De bakelieten telefoon, onhandig hoog opgehangen. De schrootjes aan de muur, de rotanstoelen, de oranje-bruine kussens en gehaakte gordijnen. We zien het oude kippenhok, de loods waarin het brandhout lag, de oude hooiberg. Ik zie hoe we mijn zusje leerden fietsen op de zandweg. Vaak mul of modderig, met kuilen.

Het is geweldig om zulke tastbare herinneringen te hebben. Ik maak zelf graag foto’s en verzamel die in albums. Maar ik geef er mezelf nu een opdracht bij: niet alleen mooie foto’s maken van mensen en veel inzoomen. Nee, de mooiste foto’s zijn die waar ook het speelgoed, de meubels en de spullen op staan. Daar zullen de kinderen later het meest van genieten.