Superburen

Begin 2020 ontstond er in het Drentse Gieten een hechte vriendschap tussen filmmaker Pieter Busman (28) en zijn veel oudere, maar bijzondere overbuurvrouw Roos (77). Al snel besloot Pieter zijn avonturen met Roos vast te leggen. Zijn driedelige YouTube-documentaireserie Buurvrouw Roos en de filmpjes op Tiktok groeiden uit tot een internet-hit.

Pieter: “Vier jaar geleden kreeg ik de kans om in Gieten een compleet woonhuis te huren, voor bijna niks. Het was antikraak. Aan de overkant van de straat woonde Roos. Ze ‘stoof’ regelmatig voorbij. Het leek haast hardlopen. Dan keek ze alleen even boos naar binnen en liep snel door.

Op een gegeven moment ben ik begonnen met zwaaien. Ze zwaaide terug en enige tijd later kwam er zelfs een lach. Toch had ik niet het gevoel dat Roos op zoek was naar contact. Tot ze ineens mijn tuin volzette met spullen; lampen, encyclopedieën… Van alles. Alleen omdat wij naar elkaar zwaaiden. Dat ervaarde zij blijkbaar als een opening. Destijds stond haar huis, waar ze ruim dertig jaar woonde, nog niet te koop. Maar Roos wilde graag weg uit Gieten. Ze voelde zich er niet thuis en niet serieus genomen. Veel mensen zagen haar als ‘die schreeuwende vrouw’.

Herkenning

Roos beleeft situaties anders dan andere mensen. Zij kan zich iets ogenschijnlijk kleins enorm aantrekken. Groet iemand haar niet, kan dat voor haar voelen alsof de hele wereld tegen haar is. Dat maakte haar vreselijk eenzaam, iets dat na het overlijden van haar man nog sterker werd.

Door haar persoonlijkheid, haar vurige karakter, is het leven voor Roos zwaar. De meeste mensen begrijpen haar niet. Die vinden haar al snel ‘teveel’. Voor mij is Roos, Roos. Ik heb me op de lagere en middelbare school ook lang een buitenbeentje gevoeld. Achteraf gezien is die herkenning, waarschijnlijk dat, wat me aantrok in haar. Als tiener heb ik me vaak afgevraagd: wat maakt mij anders? Waarom val ik buiten de groep? Roos maakt dagelijks hetzelfde mee.

Zoals toen, met die spullen die ze me kwam brengen. Een ander had het vast en zeker een gekke actie gevonden. Had zich misschien wel lastiggevallen gevoeld. Ik dacht ook wel: wat moet ik hiermee? Ik voelde me er een beetje ongemakkelijk door. Maar ik zag meteen in de ogen van Roos dat ze het goed bedoelde. Voor haar was het een manier om verbinding te maken met mij, omdat haar dat op de ‘normale’ manier niet lukte.

Vanaf dat moment stond ze vrijwel elke dag voor mijn deur. Vaak al om half 8 ’s ochtends. Zodra ik de gordijnen opendeed, was Roos daar. In het weekend liet ze me nog wel eens liggen. Maar als ik om 10 uur nog niet op was, ging gegarandeerd de deurbel. Slapen doe je ’s nachts, ’s ochtends sta je er, vindt Roos.

Wat we deden? Wandelen. Kletsen. Roos wilde me vooral dingen laten zien. Kleding bijvoorbeeld. Of de nieuwe keuken die ze had uitgezocht voor in haar nieuwe huis. En ik hielp haar met kleine dingetjes, zoals haar internetaansluiting. We hebben zelfs een profiel gemaakt van Roos voor op een datingsite. Het Wilde Westen voor haar. Ik ben blij dat ik daar bovenop zat!

Film crew

Het hele artikel lezen in het jubileumnummer? Klik hier.